شگفت‌انگیز نبود؟ من، تو، اینجا.

آسمان پرشور
ابرها و برف‌ها و باران‌ها مشتاق
چشمان من به چرخ‌ها و گل‌های پاشنده در خیابان
چشمان تو خیره بر بخار متروهای گذران
برف‌های بین‌مان کم شد
باران‌ها خیسمان کرد
تن‌مان سرد، و گرم از اشتیاق
گذرکردیم بر روی نور چراغ‌ها
لرزان بر باریکه‌های زردرنگ کوچه‌ها
صدامان شرمگین
دستان‌مان آرام.
لحظه‌ای رسید، مثل برق تیز و مثل تن‌های خواب‌آلود گرم.
تو گفت:
من اینجا
تو اینجا
چطور ممکن است؟
برف‌ها نشست بین لحظه‌هامان
و یخ زد
و حجیم شد
و دورمان کرد
و اکنون
اینجا من
آنجا تو
هرکدام در تنهایی‌مان خاموش
تو نیز، چشمانت برق می‌زند هنوز؟
برچسب‌ها: شعر