نبودنت.

در انتها

خورشید غروب می‌کند

سیاهی دیوارهایم را تنگ می‌کند

آغوشم می‌گیرد

می‌فشاردم

چشمانم نای گریستن ندارند

از کلمات خشک شده اند

جای خالی صدایت در قلبم

بزرگ می‌شود

بزرگ و بزرگتر‌ می‌شود

مثل دریایی در شب

که در آسمان می‌آمیزد

در آسمان یکی می‌شود و می‌غرد و می‌خروشد و تو می‌گویی

که این همان دریاست

دریا آرام است

سیاهی تنگ می‌شود

سیاهی می‌خوراند

اسیدی بر روحم

چراغ ها خاموش اند و شهر می‌چرخد

شهر تو را فرا می‌گیرد

تو راه می‌روی و شهر با تو می‌رود

تو دور می‌شوی و شهر با تو دور می‌شود

اطرافم را نگاه می‌کنم، همه جا تاریکی‌ست

نه شهری و نه آسمانی و نه دریایی

حفره بزرگ می‌شود

حفره تیز می‌کشد

در خود فرومی‌پاشم

مثل سیاهچاله‌ای

که چشم تو بود

چشمانت را یاد مي‌آوردم

انفجار نهایی

و خورشید برمی‌آید

و باران نور

نورهایی توخالی

استوانه‌های بی‌وزن

چشمانی بی‌وزن

وجود ندارم.

نیستی.